Tuesday, November 23, 2010

ඔහුද ආත්මාර්ථකාමී , මමද ආත්මාර්ථකාමී

එය නොකරන ලෙස මම ඔහුට බල කෙළෙමි.  අකමැත්තෙන් ඔහු එය නොකලත් මාත් සමග වාද කෙළේය.. ඇනුම්පද කිව්වේය.
මගේ සිමාව ඉක්ම ගිය තැන මම ඔහුට බැන වැදුනෙමි.
අවසානයේ ඔහු එය තේරුම් ගත්තේය.. (හරියටම නොදනී) නමුත් මා ඔහුට බැනවැදුණ වචන තාමත් ඔහුට මතකය.
අස්වැන්න අඩු කරන වල් පැලයක් ගලවපු ගොවියෙකුගේ සතුට මටත් නොදැනුනා නොවෙයි... නමුත් සිදු වූ දෙය ගැන මගේ සිතේ ඇත්තේ කනගාටුවකි.

තවත් දවසක ඔහු මා ගෙන් උපදෙස් පැතුවේය. ඔහුට එය අපහසු කාර්යයකි. මම ඔහුට එය එකහෙලාම පැවසුවත් , කලින් සිදුවීම නිසා ඔහුට බල නොකෙරුවෙමි. තීරණය ඔහුට ගැනීමට ඉඩහැරියේය.
මගේ නිහැඩියාව ගැන ඔහු මගෙන් ප්‍රශ්න කෙළේය. මම කලින් සිදුවීම සිහිකෙළෙමි, එහිදී මා හට වූ සිත්තැවුල නිසා එසේ නොකළ බව පැවසුවෙමි.

ඔහු එම කාර්ය කරන බවත්, එය සාර්ථක කර පෙන්වන බවත්, මගේ උදවු අනවශ්‍ය බවත් සිහියේ තබා ගන්න ලෙස කියා ඔහු නික්ම ගියේය. නමුත් කලින් සිදුවීමට වඩා මෙහිදී ඔහු මා සමග අමනාප වූ බව දැනෙමි.

හෙට දිනත් ඔහු මා සොයාගෙන එන බව දනිමි. මා කුමක් කරම් ද ?